درباب پیروزی شیخ

هنوز اخبار رسمی اعلام نشده است، اما عموما اخبار غیر رسمی در دقیقه نود حکم اخبار رسمی را دارند.

گویا روحانی چهارسال دیگر به سخنان شور انگیزش برای ما ادامه خواهد داد. تبریک به هوادارانش.

در این‎باب دو سخن دارم، یکی خطابی است با «نخبگان هوادار روحانی» که مفصل است  و عرض خواهد شد و دیگری سخنی است درباب اصولگرایان که مختصر است و اکنون می‎نویسم:

من سال 92 که پس از اعلام پیروزی آقای روحانی، در وبلاگم فقط تبریک نوشتم؛ بسیار ناراحت بودم. چون با حماقت و تشتت و تفرقه باختیم. آن باخت یک باخت واقعی بود. اما این بار که جز تبریک، سخنان دیگری هم خواهم نوشت؛ خوشحالم. اردیبهشت 96 پایان بیش از 12سال اختلاف و تفرقه برای اصولگرایان و وفادار به انقلاب و اسلام بود. به شرطی که این اتحاد حفظ شود. قطعا الآن بیماران و کم‎ظرفیتان و خناثان به سوی این اتحاد شلیک می‎کنند. من هم می‎توانم بر طبل اختلاف بکوبم. بگویم گفته بودم بهتر است رئیسی کنار می‎رفت به نفع قالیباف؛ چون قالیباف بود که سبد مشترک با روحانی داشت. اما حقیقت این است که با این ترفندها اتفاق خاصی نمی‎افتاد و نتیجه تغییر چندانی نمی‌کرد. ما به وحدت احتیاج داشتیم، آنهم وحدت طولانی‌مدت و ریشه‎دار. نه جمنایی و مصلحتی یا کوتاه مدت. به نظرم ریشه‎های این وحدت اصیل در روزهای پایانی اردیبهشت بین انقلابی‎ها شکل گرفت. اگر حفظ شود و استحکام یابد، به وقتش برگ و بر خواهد داد. اما اگر با افسردگی و تلاش برای متهم‎یابی آدم‎های کم ظرفیت خراب شود؛ شکست‎هایی از این بدتر در انتظار ماست. روحانی برد، اما خودش و جریانش بسیار زخمی و تناقض‌آمیز هستند.

این شکست بوی پیروزی می‎دهد.

یاعلی‌مدد.